Ιστορία του νησιού

Συριή δίπολι την τραγουδάει ο Όμηρος. Ο λεγόμενος τυφλός ποιητής “είδε” και εγκωμιάζει τα κάλλη της και τη γεωργική της παραγωγή! “Εύβοτος, εύμηλος, οινοπληθής, πολύπυρος.”

Σύρα για πρώτη φορά, αντί για Σύρος ονομά¬ζεται σε έργο του Ησύχιου του Μηλίσιου (6ος αιώνας). Σούδα ονομαζόταν κατά την Φραγκο¬κρατία. Στην παρακμή της ονομάστηκε Ψείρα, σύμφωνα με το λαϊκό Σύρα ψείρα – Μύκονο κασίδα.

2800 – 2300/2200 π.Χ. πρώτη κατοίκηση της πιθανόν από Καρές ή Λέλεγες. Ο αρχαιολόγος Χ. Τσούντας με τις έρευνές του στα Β.Α. (Χαλανδριανή – Καστρί) έφερε στο φως την προϊστορική της εποχή: πλήθος τάφοι, κτερίσματα, αγγεία και πυξίδες πέτρινες, αγαλματίδια, ακέραιοι σκελετοί και απομεινάρια Ακρόπολης και Πύργων.
8ος αιώνας π.Χ.: φτάνουν στο νησί οι Φοίνικες. Αυτοί πιθανόν το ονόμασαν Σύρος από το Φοινικικό Σούρ. Στη συνέχεια επικρατούν οι’Ιωνες με αρχηγό τον Ιππομέδοντα. Μας είναι γνωστός από τον ‘Ομηρο, ο βασιλιάς της εποχής Κτησίας.

6ος αιώνας π.Χ. γεννιέται και ακμάζει στη Σύρα ο φημισμένος φιλόσοφος Φερεκύδης, δάσκαλος του Πυθαγόρα.
Επί Πολυκράτη στη Σάμο, η Σύρα πέφτει στα χέρια των Σαμίων- έβαλε το χεράκι του ο Συριανός προδότης Κιλλικών.
Στους Περσικούς ποπεμους υπέκυψε στους Πέρσες, απ’ όπου την απελευθέ¬ρωσαν οι Αθηναίοι, για να την καταστήσουν φόρου υποτελή τους, αν και επέτρεψαν την αυτονομία της.

4ος αιώνα5 π.Χ.: υποτάσσεται στον Φίλιππο τον Μακεδόνα.

1ος αιώνας π.Χ.: Ρωμαιοκρατία αλλά και ακμή για δύο αιώνες περίπου και στη συνέχεια παρακμή, πάντα στη σκιά της γειτονικής Ιερής Δήλου.
Χριστιανικά – Βυζαντινά χρόνια. Πρώιμη Βυζαντινή περίοδος: Η Σύρα..άδηλος, στην αφάνεια. Εν τω μεταξύ οι θεοί και ημίθεοι της, ο Ποσειδώνας ο Ασφάλιος, η Αθηνά, η Αμφιτρίτη, ο Πάνας, η Δήμητρα, οι Κάβειροι, ο Διόνυσος, ο Απόλλωνας, ο Ερμής, δίνουν τη θέση τους στον Χριστό και την Εκκλησία του. Αρχικά η Σύρα υπάγεται εκκλησιαστικά στην Επισκοπή Δήλου και στη συνέχεια στη Μητρόπολη Αθηνών.

7ος – 8ος αιώνα5 μ.Χ.: επιδρομές Αράβων πειρατών. Το αποτέλεσμα καταστροφή και ο μεγάλος λιμός (747-750).

Βενετοκρατία – Τουρκοκρατία
1207: Ο Μάρκος Α’ Σανούδος την κατέλαβε μαζί με τη Νάξο (Δουκάτο Αιγαίου).

1286: Η πολιορκία για τη γαϊδούρα…
“Τω καιρώ εκείνω, πειρατές άρπαξαν απ’ την Τήνο, που την δυνάστευε ο Βαρθολομαίος Γκίζης, “όνον οχευτήν εκ των ωραιότερων” και την πούλησαν στον δυνάστη της Σύρας Γουλιέλμο Σανούδο, γιο του Μάρκου Β’ Σανούδου. Ο υψηλός αγοραστής επειδή η γαϊδούρα ήταν σημαδεμένη με την σφραγίδα του κυρίου της, θεωρήθηκε κλεπταποδόχος, γι’αυτό ο Βαρθολομαίος Γκίζης οργάνωσε ολάκερη εκστρατεία κατά της Σύρας, πολιόρκησε το Κάστρο της και παραλίγο να το καταλάβει. (Αν καταλάβατε καλά η γαϊδούρα ήταν η αφορμή για να αρπάξει κι αυτός τη Σύρα.)
Τότε ο στόλος του βασιλιά της Νεάπολης, Καρόλου Β’του Ανδηγανού, που
βρέθηκε τυχαία στο Αιγαίο, κατάπλευσε σε βοήθεια των Συριανών και ανάγκασε
τον Γκίζη να λύσει την πολιορκία και τον Γάιδαρο φυσικά. Είχαν όμως ξοδευτεί
για αυτόν τριακοντακισχίλια βαρέα σόλδια και υπερεπέκεινα 18.000 χρυσά δουκάτα, δηλαδή ( μην προσπαθήσετε για μετατροπή σε Ευρώ) “

1383: Ο δούκας της Νάξου Φραγκίσκος Κρίσπι προικίζει τη Σύρα στην κόρη του Πετρονέλλα.
Αρχές 15ου αιώνα: Το νησί σε τέτοια φτώχεια που οι Συριανοί χορταίνουν την πείνα τους με χαρούπια!

1537 – 1564: Η Σύρα αλλάζει πάλι κατακτητή, περιερχόμενη στους Οθωμανούς.
Στην Τουρκοκρατία αν και υποταγμένη στον Σουλτάνο αυτοδιοικείται και απολαμβάνει προνόμια και παράλληλα ο Ισπανοεβραίος Ιωσήφ Νάζι είναι δούκας του Αιγαίου. Τουρκοκρατούμενη όντας, μόνο ένας Τούρκος υπήρχε στο νησί, ο Καδής!

1580: Ο Σουλτάνος Μουράτ Γ’ παραχωρεί προνόμια (θελήμ) στους Συριανούς.

1617: Ο Αλή Τσελεπή Καπονδάν Πασά επέδραμε εναντίον της, έκαψε την πόλη, τις εκκλησίες και κρέμασε τον Καθολικό Επίσκοπο Ιω. Ανδρέα Κάργα.

1770-1774: Στον πρώτο Ρωσσοτουρκικό πόλεμο η Σύρα για τρία χρόνια βρίσκεται υπό τους Ρώσσους, που την κατάκλεψαν και μετά πάλι στους Τούρκους.

1779-1803: Ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ την δίνει προίκα στην ανιψιά του Σαχ, αφού πρώτα της έκανε δώρο το κεφάλι του προκατόχου της μπέη!

Στην επανάσταση του 1821 όντας υπό Γαλλική προστασία δεν συμμετέχει ενεργά στον Απελευθερωτικό αγώνα είχε όμως μίαν άλλη πολύτιμη συμμετοχή. Έγινε το καταφύγιο των καταδιωγμένων Ελλήνων από όλες τις γωνιές του αγωνιζόμενου Ελληνισμού, που εγκαταστάθηκαν κυρίως στην κάτω Σύρα, στον “λιμιώνα”, όπου και δημιούργησαν το θαύμα του 19ου αιώνα, την εμπορική πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Ερμούπολη.

Scroll to Top