Αφού το ολυμπιακό πνεύμα αγγίζει αυτό το καλοκαίρι όλη τη γη και όχι μόνο την Αθήνα, ας μου δώσετε χώρο να αναφερθώ και σε έναν άλλο τόπο και το μικρό του δρώμενο που παρακολούθησα σχεδόν τυχαία. Από υποκίτρινου χρώματος prospectus που έφερε στο σπίτι το νεαρότερο μέλος της οικογένειας – επίδοξος κιθαριστής πληροφορήθηκα ότι στην Ερμούπολη Σύρου γίνεται τον Ιούλιο Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας και μάλιστα διεθνές, για 11η χρονιά (συμπεριλαμβανομένων μαθημάτων και διαγωνισμού).
Ευκαιρία να συνδυαστεί το τερπνόν μετά του ωφελίμου, σκέφθηκα, και μέσα μου πίστεψα ότι το τερπνόν θα υπερτερούσε καθότι είμαι και εγώ πολίτης του κόσμου που τα θεωρεί όλα «αυτά», κάπως de ja vus . Διαπίστωσα, ωστόσο, ότι το φεστιβάλ ήταν η προσωποποίηση του ωφέλιμου, του τερπνού και του σεμνού. Είχε άρτια οργάνωση, σωστές καλοκαιρινές δόσεις πειθαρχίας και ελαφράδας, οργανωτές και δασκάλους που αγαπούσαν αυτό που έκαναν επειδή το γνώριζαν πια καλά και δεν το πρόδιδαν με επιτηδεύσεις και στυλ φεστιβαλικών παραγόντων, παρόλο που διέθεταν τα προσόντα να το κάνουν.
… Το φεστιβάλ της Σύρου με την καλλιτεχνική του αρτιότητα έμελλε να μας θυμίσει πως η Τέχνη είναι μια ιδέα που μας προάγει και μας επιτρέπει να αντιληφθούμε το μεγαλείο της μόνον όταν πηγαίνουμε προς αυτήν επειδή την πιστεύουμε.
“Καθημερινή” – Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2004